Sentencia Penal Nº 54, Audiencia Provincial de Pontevedra, Rec 1136 de 25 de Mayo de 2000

  La orden de cese iba dirigida a Manuel, padre del acusado, así como el expediente sancionador.Un único motivo de recurso ven alegado polo Ministerio Fiscal: a avaliación xurídica dos feitos probados. O acusado é quen rexenta ese local, coñece a existencia de precintos anteriores que confesa,  cando menos nunha ocasión, ter rompido, e sabe que os axentes pretenden reiterar tal precinto. Nesa situación: 1º: advine ao axente que non aturará que o precinto, de se acadar, permaneza, 2º: mantendo a súa presencia física no local sabe, e consegue, que os axentes non realicen o precinto, 3º: como consecuencia, estes teñen que abandonar o local sen conseguir tal precinto. Canto á consideración de que o procedemento no que recae a orde ten ao pai do acusado como parte e non a aquel acusado, resulta intranscedente: primeiro, porque o mandado non é que persoa determinada peche, senón que o local sexa pechado; segundo, porque os requisitos de comunicación ao destinatario e advertencia de responsabilidade penal non teñen unha transcendencia formal, senón un  alcance material. O acusado coñécea de abondo. Porque a sentencia proclama que o acusado xa rompera un precinto, ao menos, no día 3 ou 4 inmediato anterior; proclamación que ten a confesión do acusado por proba e o documento da súa denuncia como reiteración de tal proba. Cómpre lembrarmos aquí a sentencia TS 2ª, S 19-11-1990 cando di: "... O  acusado coñece o intento dos    axentes de cumpriren esa orde o acusado quere que a vontade lexítima da Autoridade non sexa cumprida. A ese fin  permanece  no local e anuncia que non aturará precinto ningún. O acusado non  pode descoñece-la transcendencia  penal  dun tan reiterado comportamento. As custas cómpre impórmosllas ao condenado con abeiramento no artigo 123 do Cp.