Sentencia Contencioso-Administrativo Nº 418/2020, Tribunal Superior de Justicia de Galicia, Sala de lo Contencioso, Sección 4, Rec 15507/2019 de 14 de Octubre de 2020

Encabezamiento

T.S.X.GALICIA CON/AD SEC.4

A CORUÑA

SENTENCIA: 00418/2020

-Equipo/usuario: IL

Modelo: N11600

PLAZA GALICIA S/N

Correo electrónico:sala4.contenciosoadministrativo.tsxg@xustiza.gal

N.I.G:15030 33 3 2019 0001080

Procedimiento: PO PROCEDIMIENTO ORDINARIO 0015507 /2019 /

Sobre:ADMINISTRACION TRIBUTARIA Y FINANCIERA

De D./ña. Celestino

ABOGADOMIGUEL ANGEL CAAMAÑO ANIDO

PROCURADORD./Dª. PATRICIA DIAZ MUIÑO

ContraD./Dª. TRIBUNAL ECONOMICO-ADMINISTRATIVO REGIONAL DE GALICIA

ABOGADO ABOGADO DEL ESTADO

PROCURADOR D./Dª.

RELATOR: D. FERNANDO FERNÁNDEZ LEICEAGA

NO NOME DE EL-REI

A Sección 004 da Sala do Contencioso-Administrativo do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia pronunciou a

SENTENZA

Ilmos./as. Sres./as. D./Dª

DOLORES RIVERA FRADE-PTE

JOSE MARIA ARROJO MARTINEZ

JUAN SELLES FERREIRO

FERNANDO FERNANDEZ LEICEAGA

MARIA DEL CARMEN NÚÑEZ FIAÑO

A CORUÑA, catorce de outubro dous mil vinte.

No recurso contencioso-administrativo que, co número 15507/2019, presentado por Dº Celestino, representado polo procurador Sra Diaz Muiño, dirixido polo letrado Dº Caamaño Anido, contra o acordo de 06.06.2019 do TEAR. É parte a Administración demandada o TEAR/AEAT, representado polo avogado do Estado.

É relator o Ilmo. Sr. D. FERNANDO FERNANDEZ LEICEAGA.

Antecedentes

PRIMEIRO. -Admitiuse a trámite o recurso, e practicáronse as dilixencias oportunas, presentado o recorrente a súa demanda, na que solicitou que se acollera integramente o recurso.

SEGUNDO. -Conferido traslado á parte demandada, solicitouse a desestimación do recurso, de conformidade cos feitos e fundamentos de dereito consignados na contestación da demanda.

TERCEIRO.- Recibíndose o asunto a proba e declarado concluso o debate escrito, quedaron as actuacións sobre a mesa para resolver.

CUARTO. -Na sustanciación do recurso observáronse as prescricións legais, sendo a súa contía 7.859,46 EUROS.

Fundamentos

PRIMEIRO.-O acto que se recorre é o acordo de 06.06.2019 do TEAR que rexeita a reclamación económico administrativa contra a liquidacion/sanción polo concepto de retención sobre rendementos do traballo persoal dos exercicios 2011-12.

A AEAT considera que os titulares da DIRECCION000 CB (non constituida formalmente coma tal) son o Sr. Celestino ( 50% ) e Dª Paulina ( 50% ); deducen este feito da documentación que obtiveron nas oficinas de Arcos da Condesa -do Grupo Lito-, e verbo da Sra. Paulina, das inversions acometidas, manifestacións dos músicos.... a CB non declaraba os ingresos que recibía das comisións de festas e non realizaba retencións nos pagamentos ós músicos.

SEGUNDO.-O recurso baséase en: a) nulidade da documentacion utilizada para regularizala DIRECCION000.- O recorrente sostén que a autorización xudicial non se extendía a actuacións referentes a esta orquestra, e que a autorizaban anulouna a xustiza penal, b) a DIRECCION000 non ten a condición de contribuinte e c) non procede a sanción. O letrado do Estado rebate a súa pretensión.

Verbo da cuestión da NULIDADE DAS PROBAS por irregularidades na autorización xudicial e na practica da incautación da documentación.

É certo que a autorización non mencionaba coma entidade obxecto de investigación á DIRECCION000 CB, e esto é lóxico. A autorización, logo de constatar que, existían indicios dabondo, dun enorme fraude fiscal no sector das orquestras, autorizou a entrada na sede dun grupo ( non en sentido tecnico xurídico ) que supoñia mais do 50% da facturación do sector ( regular e irregular ) e identificou coma obxecto as sociedades que pertencian ó grupo as que estaban constituidas como tales, é dicir, tiñan unha forma xurídica e figuraban no rexistro mercantil. Todas elas cunha participacion maioritaria do Sr. Celestino.

Non era esixible que a autorización se extendera, explicitamente, a outra calquera sociedade ( irregular ), comunidade ( secreta) .....da que puidera ser titular o Sr. Celestino. Foi logo, da incautación da documentación e do examen polo miúdo da mesma, cando a inspección constatou a existenza doutras formas de xestión diferentes as sociedades mercantis formalizadas, entre elas as orquestras nas que o Sr. Celestino tiña unha participación do 50% ( doutras era o propietario exclusivo ). É o caso da DIRECCION000 CB; forma xurídica que xurdiu - na realidade formal- co alta de oficio que realizou a AEAT, é dicir, con posterioridade ó inicio das actuacións de inspección e con posterioridade ó auto autorizando a entrada, polo que, dificilmente podería figurar na autorización de entrada. A dita autorización abranguía a todo o GRUPO LITO (aínda que este non existira como tal, actuaba como un todo ), non podendo, este Tribunal, darlle abeiro a unha suposta nulidade provocada pola actuación, manifiestamente irregular, do propio recorrente ( oculta a súa participacion na orquestra, non declara os ingresos, non realiza retencións ... ).

Entendemos que non se pode falar dunha proba irregularmente obtida, nin da infracción dun dereito fundamental ( á inviolabilidade do domicilio: no suposto mais extremo só podería denunciar a súa infracción á outra cotitular, a Sra Paulina ). Tampouco entendemos que a xurisprudenza ( menor ) penal, citada polo recorrente, que, non ten en consideración a documentación que obtivo a AEAT, por irregularidades na cadea de custodia, teña a eficacia pretendida. A declaración do xulgado do penal - ratificada pola A.Provincial- o é os sos efectos duha absolución penal, extremando as garantías inherentes ó principio de presunción de inocencia e defensa, e non afecta á vía administrativa. Compre subliñar dous extremos: a) a autorización xudicial é unha resolución firme ( non se formulou recurso de apelación, en tempo e forma ) e b) non se nega no escrito de demanda, que os datos dos que parte a AEAT ( ingresos, reparto de beneficios, contratacións coas comisións de festas .. ) non sexan reais nin tampouco se pretende que estean manipulados, polo que, dificilmente a ruptura da cadea de custodia ( da que fala a xurisdicción pena) é relevante a estes efectos. Do dito resulta que as sentenza penais non impiden que, en vía administrativa, poidan utilizarse os documentos incautados logo da autorización de entrada, para liquidar e sancionar.

Noutras sentenzas, e verbo dos mesmos argumentos, dixemos:

Dentro das facultades/obrigas da inspección están a de obter información con trascendencia tributaria e esto pode acontecer en actuacións con autonomía propia ( requerimentos de información - art. 55 RD 1065/2007- que no caso do artigo 57 no esixen a notificación ó obrigado tributario ) ou no curso dunha actuación inspectora contra un terceiro, sen que ningún precepto esixa a presencia do afectado ( futuro ), quen poderá defenderse nas actuacións que poidan iniciarse na súa contra, achegando probas que poidan contradicir a documentación que achega a inspección, do que se deriva que rexeitemos este motivo.

Ó dito só compre engadir que, coma indica o letrado do Estado, que a xurisprudenza do TS - S 06.04.2016- autoriza, en supostos coma o presente, a utilizala documentación obtida - achado casual- aínda que non fose a inicialmente indicada no auto de entrada, sen que esto xere indefensión.

Indefensión que, no seu caso, só podería denúncialas sociedades XXXXX e non os terceiros que non eran titulares do art. 18 CE.

O auto de entrada - do xuiz do contencioso- dirixíase a documentación relativa ó I.Sociedades e IVE, e para liquidar un e outro é preciso contar coas facturas pertinentes e contabilidade: oficial/extraoficial, e falarmos de datos que afectan necesariamente a terceiros; terceiros que non poden ser coñecidos antes de acceder a dita documentación, resultando, polo demais, lóxico que a regularización do grupo carrete a dos clientes, axentes, membros das orquestras, xa que a relación comercial bilateral xera efectos tributarios para ámbalas dúas partes; efectos que só se poden presumir antes da solicitude de entrada.

Non se albisca en que medida se garanten, a maiores, os dereitos dos terceiros co feito de que na solicitude e no auto de entrada se estenda - expresamente- á posibilitala intervención de documentos de terceiros ( non identificados ) e verbo de impostos e exercicios tributarios que só se poden presumir. Resulta lóxico cinguilo auto á documentación da empresa que é titular do dereito do art. 18 CE, e os eventuais terceiros xa poderan, no curso da inspección tributaria que se derive, defender os seus intereses.

Esto é o que aconteceu no caso presente; a sociedade XXXX tivo posibilidade de achegar proba contraria á que se obtivo na entrada/rexistro e acreditar que os documentos que o sinalan non reflicten a realidade.

A esto só podemos engadir que consonte a recente STXUE 266/2019 onde se suscitaba ó Tribunal a posible afectación ó dereito a un proceso equitativo polo feito, de que a administración tributaria, tivera en conta as conclusións e probas dun procedemento no que o administrado non foi parte, esta conclúe que: procede responder as cuestións prejudiciales expostas que a Directiva do IVE/IVE, o principio do respecto do dereito de defensa e o artigo 47 da Carta deben interpretarse no sentido de que non se opoñen, en principio, a unha normativa ou a unha práctica dun Estado membro en virtude das cales, ao verificar o dereito a dedución do IVE/IVE exercido por un suxeito pasivo, a Administración tributaria está vinculada polas apreciacións de feito e as cualificacións xurídicas que realizase en procedementos administrativos conexos incoados contra os provedores de devandito suxeito pasivo, nas que se basean as resolucións firmes que declaran a existencia dunha fraude do IVE/IVE cometido por eses provedores, sempre que, en primeiro lugar, tal normativa ou práctica non exima á Administración tributaria de informar ao suxeito pasivo acerca dos elementos de proba -incluídas as probas procedentes de procedementos administrativos conexos- sobre cuxa base se propón adoptar unha decisión, e o suxeito pasivo non se vexa así privado do dereito para impugnar eficazmente, no procedemento seguido contra el, tales apreciacións de feito e cualificacións xurídicas; que, en segundo lugar, o suxeito pasivo poida ter acceso durante este último procedemento a todos os elementos de proba obtidos nos mencionados procedementos administrativos conexos ou en calquera outro procedemento no que a Administración pretenda basear a súa resolución ou que poidan ser útiles para o exercicio do dereito de defensa, a menos que a restrición de tal acceso estea xustificada por obxectivos de interese xeral, e que, en terceiro lugar, o tribunal que coñece dun recurso contra a devandita resolución poida comprobar a legalidade da obtención e utilización de tales probas, así como as apreciacións efectuadas nas resolucións administrativas adoptadas en relación cos devanditos provedores, que son decisivas para a resolución do recurso

A recente sentenza do TC 67/2020 mantén idéntico criterio: A queixa, como quedou recollido nos antecedentes desta sentenza, refírese ao feito de que, obténdose no ámbito dun procedemento penal, a proba documental utilizouse, despois, nun procedemento administrativo, e utilizado como base para ditar a liquidación e impoñer a sanción que aquí se impugnan. A demanda parte así da premisa de que unha proba obtida no marco dun procedemento penal non pode ser utilizada despois nun procedemento administrativo tributario. Esta premisa debe ser rexeitada, a partir das seguintes consideracións: a) O primeiro que debe precisarse é que o art. 18.4 CE , que garante o dereito fundamental á protección de datos de carácter persoal, non se ve vulnerado neste proceso, de acordo coa nosa xurisprudencia, recollida entre outras na STC 17/2013, do 31 de xaneiro , FJ 4, e na que se establece que 'a cesión de datos entre administracións públicas sen consentimento do afectado, cando se cedan para o exercicio de competencias distintas ou que versen sobre materias distintas daquelas que motivaron a súa recollida, unicamente será posible, fóra dos supostos expresamente previstos pola propia Lei Orgánica de protección de datos, se existe previsión legal expresa para iso [ art. 11.2 a) en relación coa 6.1 LOPD ] xa que, a teor do disposto no art. 53.1 CE , os límites ao dereito a consentir a cesión dos datos a fins distintos para os que foron solicitados están sometidos a reserva de lei'. Neste caso, existe unha previsión legal no art. 94.3 LXT , que establece que '[ l] vos xulgados e tribunais deberán facilitar á administración tributaria, de oficio ou a requirimento da mesma, cuantos datos con transcendencia tributaria despréndanse das actuacións xudiciais das que coñezan, respectando, no seu caso, o secreto das dilixencias sumariales'. Todo iso, sen prexuízo das obrigacións de información previstas no art. 93 da mesma norma , e con salvagárdalas a que se refire o art. 95, sobre o carácter reservado dos datos con transcendencia tributaria. En consecuencia, a obtención dos datos contables obtidos no rexistro ordenado no marco dun procedemento penal, e o seu posterior traslado á administración tributaria, non é susceptible de afectar o art. 18.4 CE nos termos pretendidos na demanda, polo que debe descartarse que se trate dunha proba ilícita no sentido do art. 11.1 LOPJ . b) As garantías procedementais do art. 24.2 CE son aplicables a un procedemento sancionador administrativo (por todas, SSTC 18/1981 , do 8 de xuño, FJ 2 ; 59/2014, do 5 de maio , FJ 3 , e 54/2015, do 16 de marzo , FJ 7). Por iso, no ámbito dun procedemento administrativo en materia tributaria son admisibles todas as probas que, en xeral, sexan incorporadas de acordo coas normas que sobre medios e valoración da proba contéñense no Código civil e na Lei 1/2000, do 7 de xaneiro, de axuizamento civil, ás que se remite expresamente o art. 106.1 LXT . No presente recurso, unha vez resolto que a proba controvertida foi incorporada sen vulneración do art. 18.4 CE , é relevante determinar se, no procedemento concreto e desde a perspectiva do art. 24.2 CE , a demandante tivo a oportunidade de formular alegacións fronte á proba trasladada. Neste sentido, a demanda non afirma, nin tampouco se desprende do expediente, que non puidese exercer os seus dereitos de defensa, pois de feito tivo oportunidade de cuestionar a proba documental, opoñendo os argumentos que estimou convenientes respecto diso, que foron desestimados tanto na vía administrativa como na xurisdicional, e sen que por tanto apréciese indefensión. Dito doutro xeito, o relevante, para os efectos das garantías do art. 24.2 CE , é que a proba inicialmente obtida nun procedemento penal foi despois practicada nun procedemento administrativo de liquidación e sanción no que a demandante puido despregar as súas posibilidades de defensa, sen que as mesmas víronse efectivamente prexudicadas polo feito da procedencia da proba. A iso debe engadirse que, fronte á alegación da demanda, neste caso atopámonos #ante un achado ou descubrimento casual, pero non no sentido e cos efectos que esta figura produce no ámbito da investigación penal. Neste suposto non se constatou a existencia doutra figura delituosa distinta da que xustificou a medida de investigación acordada. O arquivo atopado indicaba unha posible infracción tributaria que, como tal, debe ser posta en coñecemento da administración competente, segundo dispón o art. 94.3 LXT . Neste caso, ademais, o obxecto da entrada domiciliaria autorizada mediante auto polo órgano xudicial estaba constituído pola necesidade de solicitar probas documentais nun procedemento de branqueo de capitais. Segue a iso loxicamente que un documento contable atópase dentro do ámbito da procura de probas. Ademais en relación coa natureza da medida de investigación, a recorrente alega que a administración non pode utilizar unha proba obtida a través dunha medida de investigación xudicial penal cuxo uso non estea na normativa administrativa. Con todo, a habilitación legal recoñecida no art. 94.3 LXT establece a obrigación para o órgano xudicial de comunicar á administración 'cuantos datos con transcendencia tributaria despréndanse das actuacións xudiciais', e iso con independencia do concreto medio de obtención deses datos. O único límite que establece o precepto é o 'secreto das dilixencias sumariales', ao que debe engadirse, por motivos obvios, a inexistencia de proba ilícita que, neste caso, nin sequera expúxose na demanda, xa que non se discute a legalidade da entrada e rexistro acordada no procedemento penal de orixe. A referencia que se contén na demanda ás sentenzas do Tribunal de Xustiza da Unión Europea, do 17 de decembro de 2015, asunto C-419/14, WebMindLicenses ( ECLI: EU: C:2015:832 ); e do 21 de decembro de 2016, asuntos acumulados C-203/15 e C-698/15 , Tele2 Sverige AB ( ECLI: EU: C:2016:970 ), non só non altera as conclusións alcanzadas, senón que as apontoa. En efecto, aínda que se trata de asuntos diferentes ao presente proceso de amparo, en ambos se fai fincapé en que o relevante é que se exerza un control xurisdicional sobre os datos, ou sobre as probas trasladadas a un procedemento administrativo. Especificamente, na sentenza do 17 de decembro de 2015 , referida a un litixio do imposto sobre o valor engadido (IVE/IVE), admítese que a administración tributaria poida utilizar, co fin de determinar a existencia dunha práctica abusiva, probas que foron obtidas no marco dun procedemento penal paralelo mesmo se non concluíu, sempre que se solicitaron con respecto dos dereitos e garantías, a súa utilización estea prevista na lei, e o órgano xudicial comprobe que 'con arranxo ao principio xeral do respecto do dereito de defensa, o suxeito pasivo tivo a posibilidade, no marco do procedemento administrativo, de ter acceso a esas probas e de ser oído en relación con estas'. Por tanto, cabe concluír que a proba documental controvertida, no seu momento lícitamente obtida, por mor do auto xudicial de entrada e rexistro, foi trasladada despois á inspección dos tributos sen que iso supuxese a vulneración das garantías do art. 24.2 CE , tendo en conta de que, non só o seu traslado estaba previsto na lei ( art. 94.3 LXT ) senón que a demandante tivo entón a oportunidade de formular cantas alegacións estimou oportunas, exercendo o seu dereito á defensa sen menoscabo algún. Os razoamentos expostos conducen á desestimación do recurso de amparo.

O dito lévanos a rexeitalo motivo.

TERCEIRO.-Verbo do terceiro motivo. O recorrente sostén que a DIRECCION000 era unha agrupación de músicos sen personalidade xurídica, do que se deriva que quen contrataba con eles eran as COMISIÓNS DE FESTAS que eran as obrigadas a facelas retencións.

O que acontece é que esta pretensión non é acorde coa realidade das cousas; consonte resulta do expediente, as comisións de festas ( asociación irregular de veciños ) non contrataban directamente os músicos/orquestras, senon que a relación era distinta: O Sr. Celestino ( grupo Lito ) actuaba coma representante de orquestras ( unhas independentes, outras lle pertencian integramente e outras nun 50% ) e contaba con delegados nos Concellos, que eran os que establecían contacto coas comisións de festas, ofrecendo as orquestras do Grupo Lito. A relación das comisións de festas eran co representante das orquestras ( o Sr. Celestino ) co que liquidaban as actuacións; era logo cando ( no caso de orquestras independentes ou que lle pertencían nun 50% ) retribuía ás orquestras. Dado que falarmos dunha CB, esta percibía as cantidades coma empresario, polo que, unha vez paga ós seus músicos, é a CB quen está obrigada a facelas retencións. O recorrente non pon en dúbida os datos dos que parte a administración e non solicita proba ningunha que acredite que as cantidades reflectidas na liquidación sexan incorrectas, o que obriga a confirmala liquidación.

CUARTO.-Verbo das sancións..

Alega que non existiu culpabilidade na súa conduta, senón unha interpretación razoable.

Compre indicar que a AEAT imputalle a responsabilidade, ó ocultar ingresos, o que difícilmente é compatible coa falta de culpabilidade, xa que non se da unha explicación do porque.

Verbo do que é unha interpretación razoable, a escolma da xurisprudenza evidencia que estarmos ante unha cuestión que debe resolverse caso a caso; así verbo do concepto discrepancia interpretativa razoable : A STS do 18 de xullo de 2013 ( RJ 20136195) , recoñece a existencia de discrepancia razoable no tratamento da reinversión no IS polas dificultades de interpretación. E idéntico criterio adopta a SAN do 4 de xullo de 2013 ( JUR 2013, 246013) . Por outra banda de conformidade co declarado polo TS a través da súa Sentenza do 3 de decembro de 2012 ( RJ 2013, 578) ha de estimarse improcedente aquela sanción que se impón cando a regularización efectuouse con datos, balances e feitos que a sociedade non alterou nin ocultou, achegando informes de peritos que confirman que foi razoable a discrepancia. A STSJ de Andalucía do 25 de xullo de 2011 ( JT 2011, 1079) , precisou que, dada a falta de inclusión no valor de adquisición dun inmoble a efectos do IS dos intereses e das cargas satisfeitas como consecuencia da subrogación do adquirente nun préstamo hipotecario, non cabe aludir á existencia de discrepancia interpretativa razoable , resultando igualmente no presente caso a imposición da sanción improcedente, e debendo producirse a cualificación da infracción como leve por aplicación retroactiva da Lei 58/2003 ao non existir ocultación. E a STSJ de Andalucía do 5 de marzo de 2012 ( JT 2012, 1058) conclúe que non existe discrepancia razoable declarándose improcedente no IS a dedución dunhas retribucións extraordinarias satisfeitas aos fillos do administrador dunha sociedade cualificadas como incentivos ou comisións, as cales non podían considerarse como relacionadas coa promoción directa ou indirecta das vendas e prestacións de servizos efectuados pola entidade. Dentro do ámbito do IVE/IVE , producíndose un pagamento do citado Imposto no instante da posta ao dispor do ben, aínda cando a transmisión en #cuestión estivese sometida a condición suspensiva, afirma a STSJ de Andalucía do 25 de xullo de 2011 ( JT 2011, 1079) que existe discrepancia interpretativa razoable , sendo en consecuencia a sanción imposta improcedente. A Sentenza do citado Tribunal do 26 de xaneiro de 2012 ( JT 2012, 618) sinala que, producíndose a realización duns negocios simulados coa finalidade de obter a dedución do IVE/IVE soportado na adquisición dunha vivenda que non era susceptible de dedución, existía unha intención consciente de obter unha dedución indebida, existindo en consecuencia culpabilidade. Leste mesmo Tribunal, mediante Sentenza do 23 de abril de 2012 ( JT 2012, 856) , declararía improcedente unha dedución de cotas de IVE/IVE soportadas na adquisición dun inmoble que ía destinarse ao seu aluguer como vivenda, ao estimar que non se trataba dun suposto de discrepancia interpretativa razoable, sendo en consecuencia procedente a sanción imposta. Dado un suposto de aplicación indebida do réxime especial de venda de bens mobles usados e dedución das correspondentes cotas de IVE/IVE a prestacións de servizos non imputables ao exercicio da actividade afirma a STSJ de Castela e León do 16 de setembro de 2011 ( JT 2011, 1098) que non existe discrepancia interpretativa razoable , sendo en consecuencia procedente a imposición da sanción. Afirma a STSJ Comunidade Valenciana do 13 de xuño 2012 ( JT 2012, 1174) que existe discrepancia interpretativa razoable en relación coa non suxeición ao IVE/IVE da transmisión duns terreos sobre os que existía un programa de actuación urbanística pero sen que se iniciaron as obras de urbanización , declarándose en consecuencia improcedente a imposición de sanción. E tamén existe discrepancia interpretativa razoable na utilización improcedente do criterio contable de caixa e non o de pagamento por empresa dedicada á promoción inmobiliaria, STSJ de Castela e León do 8 de marzo de 2013 ( JT 2013, 627) . No marco do IRPF ao alcance da discrepancia razoable sobre a interpretación das normas tributarias refírese a STSJ de Cataluña do 22 de marzo de 2013 ( JT 2013, 947) , a cal recoñeceu a produción da mesma nun caso de consideración como rendementos do traballo dos percibidos dunha editorial pola elaboración do contido duns libros de texto, dado o carácter difuso da diferenciación entre a ordenación por conta propia dos medios de produción ou por conta allea dadas as circunstancias do caso. A SAN do 18 de abril de 2013 ( JUR 2013, 132084) , confirmada por STS 30 abril 2015, ( RJ 2015, 2696) precisou que existe discrepancia razoable cando hai que interpretar a norma @respecto de determinados feitos a efectos do tratamento no IS por reinversión. Non debe existir pois responsabilidade na actuación do administrado que, sen ocultar os feitos, debeu interpretar a norma que se debía aplicar.

No caso de autos é insostible pretender que a situación irregular do sector autorizaba a interpretar que, era razoable ocultalos ingresos e non facelas declaracións de facenda obrigatorias ou pretender que eran as Comisións de Festas ( as que non xiraban facturas e pagaban en efectivo ) as que debían cumprir coa legalidade, e que esto exculpaba ó recorrente.

Consideramos que a súa conduta é culpable ( en termos sancionadores ), o que obriga a rexeitalo recurso.

QUINTO.-Impoñenselle as custas ata a contía máxima de 1.500 euros para cubrilos custos da asistenza xurídica da administración, de conformidade co disposto no artigo 139 da Lei Xurisdicional.

Por todo o exposto, en nome do Rey, pola autoridade que lle confire a Constitución, esta sala decidiu

Fallo

Que REXEITÁMOLO recurso contencioso-administrativo presentado por Dº Celestino contra a resolución de 06.06.2019 do TEAR (Retencions Rend. Trbalo,exped. NUM000).

Impoñenselle as custas.

Notifíquese ás partes e, no seu momento, devólvase o expediente administrativo á súa procedencia, con certificación desta resolución. Contra esta resolución teñen un recurso de casación ante a Sala Terceira do Tribunal Supremo. Devandito recurso haberá de prepararse ante a Sala de instancia no prazo de trinta días, contados desde o seguinte ao da notificación da resolución que se recorre, en escrito no que, dando cumprimento aos requisitos do artigo 89 da Lei Reguladora da Xurisdición Contencioso-Administrativa, tómese en consideración o disposto no punto III do Acordo da Sala de Goberno do Tribunal Supremo de data 20 de abril de 2016, sobre extensión máxima e outras condicións extrínsecas dos escritos procesuais referidos ao recurso de casación (B.Ou.E. do 6 de xullo de 2016).

Así o pronunciamos, mandamos e asinamos.