Sentencia Penal Nº 112, Audiencia Provincial de Pontevedra, Rec 97 de 13 de Septiembre de 2000

 A parte apelante, no seu escrito de recurso -que, polas propias descualificacións, tan innecesarias e irreflexivas como carentes de apoio xuridico, que fai da xulgadora a quo, revelan a máis absoluta falla de razón-, sostén que cualificou os feitos como constitutivos dunha falta de lesións por imprudencia, e non dunha falta dolosa de lesións. Mais esa alegación oponse frontalmente ao seu pedimento acusatorio no acto do xuízo, no que, tal como se recolle na correspondente acta, se solicita expresamente a condena por unha falta do art. 617 do Código penal, precepto que tipifica de xeito único e exclusivo a falta dolosa de lesións, pois a modalidade imprudente, nas súas diferentes variantes, recóllese no art. 621. Ese concreto, diáfano, único, e inequívoco pedimento impediulle lóxicamente á xulgadora de instancia -torpe e inxustamente vilipendiada pola recorrente-, e agora a esta Sala, analizar e decidir se os feitos puidesen ser constitutivos dunha falta imprudente de lesións, o pedimento de condena pola cal non se formulou -repetimos- nin ainda de xeito alternativo.  Sostén agora a parte apelante que houbo un erro nesa cualificación, mais non cabe esquecer que esa cualificación procede, non dun leigo, senón dun letrado, polo que obviamente o erro non é presumibel, e que o órgano xudicial non pode corrixir ex officio, e menos aínda pola aplicación do principio iura novit curia tal como pretende o recorrente, pois está postulado é alleo ao eido penal, e non pode, en todo caso, aplicarse á marxe dos principios propios dese eido como son os de contradicción, defensa e acusatorio. Se desestima el recurso.