Sentencia Penal Nº 43, Audiencia Provincial de Pontevedra, Rec 1017 de 29 de Mayo de 2001

A acusada apelante valeuse dun menor para unha mellor posta en escena da sua pobreza, ou o que é igual, co fin de inspira-la piedade allea, atentando contra da dignidade daquel menor, que é o que se quere protexer co castigo deste ilícito. E se ben é certo que algún sector doutrinal sostén que deben quedar fóra do eido penal a mendicidade familiar, ou o que é igual, o feito de facer mendicidade valéndose dun menor pertecente á mesma familia, dentro dun contexto de pobreza familiar, non é menos certo que ese non parece se-lo pensamento lexislativo, pois nin a lei establece ningún distingo respecto do suxeto activo do delicto, falando sen máis de "os que utilizaren", nin establece ningunha excepción, a xeito de excusa absolutoria ou outro instituto de semellante exclusión de ade penal para os parentes nin, en fin, parece compatíbel aquela postura doutrinal absolutoria coa previsión lexislativa do art. 233 do C. P, de establece-la pena de inhabilitación especial para o exercicio da patria potestade ou dos dereitos de garda, curatela ou acollimento familiar, se o órgano axuizador o estima oportuno en atención das circunstancias do menor, penoloxía que só ten sentido e encaixe nunha coxuntura de mendicidade na que o autor do delicto de mendicidade sexa un familiar achegado ao menor víctima do mesmo.